Femke den Hollander
Invisible Birds
De nachtvogels, hun stille blikken, hun gedachten, hun secondendromen.
Je hoopt dat ze iemand hebben, ook als de zon schijnt en iedereen lacht.”
Lieven Lefere over Invisible Birds:
De nachtraven uit het documentaire en persoonlijke werk Invisible birds van Femke den Hollander zijn een verbeelding van deze melancholie binnen het publieke domein. Een gedeelde eenzaamheid lijkt deze nachtbrakers te verbinden.
En ik citeer Femke: Je kijkt naar de nachtvogels. Ze lopen naar iemand toe, ze kussen. Ze dansen … Ze staan te dromen aan de bar. Je maakt een foto. Je raakt aan de praat in de nevel van warme adem en partylichten. Je sluit intense vriendschappen die weer oplossen als de zon opkomt.
Deze foto’s lijken met hun monotone kleurzwemen, korreligheid en belichting op filmstills bevolkt met personages die geen specifieke rol werden toegekend. Femke isoleert individuen in een groep door te werken met een beperkte scherptediepte. Ze verschijnen even maar een ander vult hun plaats in in het volgende frame. De stroom aan personages wordt slechts onderbroken door een tweetal foto’s van verlaten, nachtelijke straten. Ik citeer nog eens Femke: ‘Je legt de dag neer maar je gaat niet slapen. Je doet je botten aan want je weet niet hoeveel uren je gaat dwalen… Soms zijn er afspraken maar meestal niet … Je gaat te voet want je wil de lege straten ruiken … je probeert door het donker te zien of de stilte beweegt.